Μια συγνώμη από φιλότιμο

"Από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο". Κάπως έτσι έχει η φράση που πολλές φορές την ακούμε να λέγεται, προκειμένου να καυτηριάσει εκείνους τους "ανόητους" που προσπαθούν να κουκουλώσουν τις επιπολαιότητές τους, αλλά και να λοιδωρήσει όλους αυτούς τους κουτσαβόμαγκες που έχουν κάνει στάση ζωής την ατιμία και την "φουστιά". Με τους ανόητους ίσως και να μπορούμε να ζήσουμε και να τους συγχωρέσουμε, αλλά με όλον αυτό το συφερτό των "φούστηδων" που διαρκώς πληθαίνουν πως να τα βγάλουμε πέρα;

Εγώ λοιπόν, θέλω να προσπαθήσω να εκφέρω τη δική μου συγνώμη, η οποία όμως προέρχεται ακριβώς από το φιλότιμό μου. Μια συγνώμη προς τους δικούς μου ανθρώπους που θα συνοδεύεται από ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μου έχουν προσφέρει.

Μια συγνώμη, αρχικά, προς την οικογένειά μου και τους αγαπημένους ανθρώπους που ήταν πάντοτε δίπλα μου, προκειμένου να με βοηθούν να ξεπερνώ τις δυσκολίες. Όλοι τους συνέβαλαν στη διαμόρφωση αυτού του παράξενου τύπου που είμαι σήμερα. Έφτιαξαν έναν άνθρωπο που δεν ξέρω αν και τι θα πετύχει στη ζωή του, αλλά σίγουρα αποτελεί μια κατηγορία μόνος του. Δεν καλουπώνεται, δε συμβιβάζεται, μπορεί να κοιτάει στον καθρέφτη έχοντας ελαφριά καρδιά. Μια συγνώμη για όλες τις φορές που τους ανησύχησα με τις απροσεξίες μου, που τους στενοχώρησα, που τους πλήγωσα, που έβαλα τον εγωισμό μου πάνω πάνω από τις σχέσεις μας.

Μια συγνώμη, έπειτα, για τους μετρημένους στα δάχτυλα φίλους, αλλά και για εκείνους που δεν επέτρεψα να με πλησιάσουν ποτέ. Σε εκείνους που κατά καιρούς ξέχασα, αλλά και σε αυτούς που τα λάθη τους ποτέ δε συγχώρεσα. Ίσως μου δοθεί η ευκαιρία κάποτε να επανορθώσω.

Κυριότερα όμως, μια συγνώμη προς τον ίδιο μου τον εαυτό. Για όλη την ταλαιπωρία που περνάει εξαιτίας των επιλογών μου και για τις απογοητεύσεις εξαιτίας της αισιοδοξίας μου!

Τσάγια!