Αναρχικός...αυτός ο ξένος.

Δυστυχώς, δεν έχω εμπειρία για το τι γίνεται ακριβώς στον υπόλοιπο κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι στο μικρό χωριό μας ο Αναρχικός είναι είδος προς εξαφάνιση και όταν καταφέρει να επιβιώσει κρύβεται τόσο καλά μέσα στη φωλιά του, όχι από φόβο, αλλά επειδή ξέρει πως δεν αξίζει καν τον κόπο να ξεμυτίσει. Έτσι κι αλλιώς, εδώ όλοι οι τύποι εθνικών ρουφιάνων τον έχουν κατατάξει και τσουβαλιάσει μαζί με εκείνα τα παιδάκια που ακόμη παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους ξέγνοιαστα κι ανέμελα.

Ας ξεκαθαρίσουμε δυο τρία πραγματάκια. Κατά πρώτον, ένας Αναρχικός που σέβεται τον εαυτό του ποτέ δε θα καταδεχθεί να πάρει μέρος σε όλα αυτά τα αστεία μπαχαλάκια που γίνονται στους δρόμους της Αθήνας, διότι ξέρει πολύ καλά ότι ναι μεν ο τραπεζίτης είναι ο εχθρός, αλλά η βιτρίνα της τράπεζας είναι ασφαλισμένη και αποζημιώνεται. Κατά δεύτερον, ποτέ δε θα έπαιρνε μέρος σε πολεμική με έναν κομμουνιστή, έστω και αν τον θεωρεί γιαλαντζί, διότι γνωρίζει πολύ καλά πως στην τελική ρε αδερφέ ο κομμουνισμός και η αναρχία είναι ένα και το αυτό.

Από κει και πέρα, ποιά είναι εκείνα τα στοιχεία που συμπιέζουν τόσο τον πληθυσμό του συμπαθούς είδους του Αναρχικού; Προσωπικά πιστεύω ότι το κυριότερο κακό που το βρήκε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στον πλανήτη, ήταν η έλλειψη θεωρητικού υπόβαθρου. Όλοι οι χώροι και οι πολιτικές νοοτροπίες στηρίζονται σε αρκετά εμπεριστατωμένες θεωρίες. Από τους αστούς, τους σοσιαλδημοκράτες, τους κομμουνιστές ως τους φασίστες, υπάρχουν θεωρητικοί φιλόσοφοι που έχουν αναπτύξει μια βάση στην οποία μπορούν και στηρίζονται. Δυστυχώς, ο Αναρχικός ποτέ δε βρήκε ένα τέτοιου είδους αποκούμπι. Και μη μου αραδιάσετε ονόματα, γιατί αν και μπορεί να υπάρχουν αρκετά, σκεφτείτε τι έχουν γράψει όλοι αυτοί και αν καταλάβετε το νόημα των γραπτών ελάτε να το ξανασυζητήσουμε.

Επιπλέον, στο μικρό μπουρδελάκι που έχουμε την τιμή να ζούμε είναι αδιανόητο να λείπει η τσατσά. Μάλιστα, πολλές φορές όταν οι κοπέλες δε βγάζουν τα απαραίτητα λεφτά και η πελατεία πέφτει, πιο εύκολα θα αλλάξουν τα σεντόνια των κρεβατιών σαν υπεύθυνα για την αναδουλειά παρά οι πουτανίτσες. Οπότε, ποιός μπορεί να είναι ο ρόλος και ποιά η ανοχή προς σε κάποιον που είναι αντίθετος με κάθε αρχή και εξουσία; Πολύ γραφικό το παράδειγμα ε; Πολύ εύστοχο όμως νομίζω!

Η μόνη συνθήκη που θα ευνοούσε την επιβίωση του είδους στην Ελλάδα είναι ο ρομαντισμός που υφίσταται έντονα ακόμη και σήμερα σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας. Όμως, ένας ρομαντικός μπορεί να είναι ταυτόχρονα και ο πλέον συντηρητικός άνθρωπος μιας κοινωνίας. Οπότε, η συνθήκη είναι αναγκαία για την ανάπτυξη ενός Αναρχικού νου αλλά από μόνη της δεν είναι ικανή να τον δημιουργήσει, όπως θα λέγαμε αν αναφερόμαστε σε ένα πείραμα!

Πάντως, όποτε σκέφτομαι ένα τέτοιο άνθρωπο ανάμεσά μας με πιάνουν τα γέλια. Όχι με κοροϊδευτική διάθεση, αλλά επειδή φαντάζομαι πόσο θα γελάει και ταυτόχρονα πόσο περισσότερο θα θυμώνει όταν σκέφτεται ποιούς έχουν βουτήξει στον Ιορδάνη ποταμό και τους έχουν βαφτίσει αναρχικούς όλα αυτά τα πολύχρωμα παπαγαλοειδή των Μέσων Μαζικής Εξαθλίωσης!

Τσάγια!