Η χώρα του ΔΗΘΕΝ...

Δεν ξέρω αν είναι γνώρισμα της σημερινής εποχής, αν και μέσα μου πραγματικά το ελπίζω, διότι δεν μπορώ να φανταστώ πως οι προηγούμενες γενιές ζούσαν (σ)την ίδια κατάσταση.

Πώς είναι δυνατόν η επιβίωσή μου να εξαρτάται από το πόσο καλός ψεύτης είμαι? Πώς είναι δυνατό να πρέπει να μετατραπώ σε σύγχρονο Αίσωπο, δηλαδή λαμόγιο νεοελληνιστί, προκειμένου να ζήσω άλλη μια μέρα?

Σκεφτείτε το λίγο. Παρατηρήστε το περιβάλλον σας, τους γύρω σας, για να μην πω τους εαυτούς (ανάλογα τη μάσκα) σας και παρεξηγηθείτε. Πόσοι δουλεύουν σε μια δουλειά χωρίς νόημα, όπου πρέπει να παριστάνουν κάποιον άλλο? Πόσοι είναι φίλοι με κάποιον μόνο για όσο καιρό μπορούν να επωφεληθούν, έχοντας λαμβάνειν από αυτόν? Πόσοι, ενώ στην πραγματικότητα είναι μίζεροι, όταν βρεθούν ανάμεσα σε κόσμο παριστάνουν τους νταήδες, τους κοσμογυρισμένους, τους ξερόλες...τους ΔΗΘΕΝ? Πόσοι προσπαθούν να εξαπατήσουν καθημερινά το γείτονα, το συγγενή για ένα κομμάτι γη, για ένα μερτικό περιουσία? Ακόμη ακόμη, πόσοι ντύνονται ήρωες, λεφτάδες, ρομαντικοί μόνο και μόνο για να γαμήσουν (παρακαλώ μη σοκάρεστε)?

Όλοι αυτοί οι 'όσοι', που δεν είναι λίγοι, λένε και μια αλήθεια. Τότε όλοι εσείς πέφτετε από τα σύννεφα και λέτε 'δεν είναι δυνατόν'. Από πού προέκυψε μια τέτοια θρασύτατη συμπεριφορά? Ακριβώς επειδή, έχει βρεθεί ήδη το επόμενο παιδί-θύμα που πρέπει να βάλει για ύπνο ο παππούς-παραμυθάς. 'Καβατζώθηκε' ο παππούς, που θά' λεγε και ο Κωστάκης. Μόνη εξαίρεση σίγουρα αποτελούν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Αυτοί δεν παθαίνουν ποτέ κρίσεις ειλικρίνειας. Αφού τον βλέπω τον Γιωργάκη και λέω, 'είσαι γεννημένος για μπαρμπούτσαλα αγόρι μου'. Κι αυτό διότι, για τον κάθε Γιωργάκη, τα 'παιδιά' είναι πολλά και απλά ανακυκλώνονται.

Ας μη με ρωτάνε λοιπόν, συγγενείς και φίλοι, γιατί άραγε είμαι 'μόνος'. Διότι, αγαπητοί κύριοι, δεν μπορώ να γίνω ΔΗΘΕΝ σαν κι εσάς!

Τσάγια!!!