Το συγγνώμη και το ευχαριστώ...

Ποιός θα ήταν ο πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός για τον Έλληνα? Μήπως "κοκορόμυαλος" και "φαντασμένος"? Θα μπορούσε, αν αναλογιστούμε με πόσες φανφάρες συνοδεύουμε τα ελάχιστα που καταφέρνουμε στη ζωή μας.

Μήπως, "λαμόγιο" και "κλεφτράκος"? Δε νομίζω, καθώς στην πρώτη περίπτωση πρέπει να έχεις φρυδάκια σαν του παππού Καραμανλή για να πετύχεις και στη δεύτερη, ακόμη και τον κλέφτη τον σέβονται.

Σε μια εποχή που πληθαίνουν οι ΣΥΓΓΝΩΜΕΣ και αφανίζονται τα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, σίγουρα κανείς δεν μπορεί να μας χαρακτηρίσει πλέον ως "φιλότιμους", αλλά μας πάει η λέξη "αχάριστοι". Σας φαίνονται λίγο σκληρά όλα αυτά Ελληναράδες μου? Ακούγονται παράλογα? Δεν πειράζει. Θα σας περάσει. Πιείτε μια σόδα για τη χώνεψη.

Εσύ, πατριώτη, που στη δουλειά σου, στις διαπροσωπικές σου σχέσεις, στη διασκέδασή σου και γενικότερα στη ζωή σου προτιμάς να γίνονται όλα πρόχειρα και χωρίς κανένα σεβασμό προς τον ίδιο σου τον εαυτό και τους γύρω σου, προκειμένου να αρπάξει ο κώλος σου πέντε "φρούτα" παραπάνω, μπορείς πολύ εύκολα τις ανοησίες σου να τις διαγράφεις με μια συγγνώμη. Δε φταις μόνο εσύ βέβαια, αλλά κι αυτός που δε σου ρίχνει δυο κλωτσές όταν την ακούει.

Από την άλλη, εσύ ο ίδιος κωλοπαιδαράς, όταν τύχει και κάποιος σε ευεργετήσει ή σε βοηθήσει λίγο ή πολύ, αντί να του πεις ευχαριστώ, έχεις μονίμως το νου σου στο άρμεγμα. Κάποια στιγμή βέβαια η αγελάδα θα μετατραπεί σε ταύρο και τότε...

Τσάγια!!!