Αυτοί που έφυγαν...

Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος σε αυτή την πλάση, που να μην έχει σκεφτεί έστω μια φορά αυτούς που έφυγαν από τη ζωή, αναφερόμενος στον πρόωρο χαμό τους ή στην αδικία των συμβάντων. Αυτούς, που μπορεί να ήταν γονείς και φίλοι καρδιακοί, αλλά μπορεί και να ήταν καλλιτέχνες ή τύποι που το όνομά τους προηγείται της φυσικής τους παρουσίας γενικώς, δηλαδή άγνωστοι σε προσωπικό επίπεδο.

Όλοι θα βρούμε ένα επιχείρημα εκλογίκευσης της οδύνης (γι' αυτούς) και της αναπόλησης εκείνων της πρώτης κατηγορίας, αλλά για τους δεύτερους πως θα το εξηγήσουμε; Ποιό είναι εκείνο το στοιχείο που μας κάνει να προσδίδουμε βαρύνουσα σημασία σε όλους αυτούς που έφυγαν, περισσότερη σε κάθε περίπτωση απ' ότι κάνουμε για αυτούς που ακόμη έχουμε μέσα στα πόδια μας;

Ήξερα έναν παππού που χωρίς να έχουμε καμία απολύτως συγγένεια μου έδωσε να καταλάβω ότι την οικογένεια δεν την κάνουν οι δεσμοί αίματος, αλλά εκείνοι της καρδιάς.
Ήξερα μια κυρία που αν και γενικώς στενόχωρη με το χρήμα στη ζωή της, προκειμένου να σε βοηθήσει θα μπορούσε να σου δώσει ακόμη και την ψυχή της.
Δεν ήξερα, αλλά γνώριζα, έναν λαϊκό τραγουδιστή, ο θάνατος του οποίου όταν ακόμη ήμουν νιάνιαρο με έκανε να χτυπιέμαι μιξοκλαίγοντας γιατί δεν ήμουν τόσο μεγάλος ώστε να προλάβω να τον ακούσω να τραγουδά από κοντά. Ακόμη και σήμερα, μόνο ο συγκεκριμένος τύπος μπορεί ανάλογα με την περίσταση να γίνεται μέσα από τα τραγούδια του και πατέρας, και αδερφός, και φίλος.

Βρέθηκα πριν χρόνια στη Νίκαια φορτωμένος το μπουζούκι να τα λέω, και να τα παίζω βέβαια, με τον Γιώργαρο. Μόνο που ο τόπος δεν ήταν κέντρο διασκεδάσεως αλλά τόπος αναπαύσεως!

Καλό ταξίδι σε όλους εκείνους που φεύγουν και αφήνουν κενά δυσαναπλήρωτα μέσα μας. Ελπίζω να μην ακούν και να μη βλέπουν, για να μη βασανίζονται. Αλλά, εάν τυχόν ακούει ο παππούς, αυτή την ώρα ας φέρει δυο ζεϊμπέκικες στροφές κι ας ανάψει ένα τσιγάρο. "Το παιδί με τα γυαλιά" θα ακούγεται πάντα για πάρτη του!

Τσάγια!!!