Δεν αναφέρομαι στο σαράκι που τρώει τον Πάριο έτσι;;;!!!
Αν κάποιος αναζητήσει την πηγή έμπνευσης για τη ζωή και το διάβα του στις παλαιότερες ή νεότερες σελίδες των έργων φιλοσόφων αυτού του κόσμου και μελετήσει έστω ελάχιστα τη ζωή τους, τότε θα μπορέσει να διακρίνει δύο κοινά στοιχεία-χαρακτηριστικά σε όλους τους. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία σε ποιά σχολή ανήκε ο καθένας. Δεν παίζει κανένα ρόλο η τοποθεσία, ούτε ο χρόνος στον οποίο έζησαν. Όποιο όνομα και να τοποθετήσουμε στη θέση του πρωταγωνιστή στο φιλοσοφικό μας φιλμάκι, είναι σίγουρο ότι σχεδόν πάντοτε θα διακρίνεται, πρώτον από οικονομική-υλική άνεση και ευμάρεια και συνάμα, αντιθέτως, από εγκράτεια.
Είναι λογικό ή παράλογο αυτό το αντιφατικό δίπολο;
Για εμένα είναι απόλυτα λογικό και εξηγήσιμο. Το πρώτο στοιχείο, της άνεσης, ήταν απαραίτητο και θα εξακολουθήσει να είναι στους αιώνες των αιώνων και για όσο θα επιβιώνει το ανθρώπινο είδος, προκειμένου ο νους και το πνεύμα τους να είναι ελεύθερα. Να μην εγκλωβίζονται στην καθημερινή ρουτίνα. Να μη μένουν στο μόχθο και τον αγώνα για επιβίωση. Να μπορούν να μεγαλουργούν.
Στην αντίπερα όχθη, το στοιχείο της εγκράτειας, της ολιγάρκειας, αν και δύσκολο να το συνδυάσουμε σήμερα με το πρώτο, ήταν, είναι και θα εξακολουθήσει να αποτελεί ακόμη πιο απαραίτητο χαρακτηριστικό για την υπέρβασή τους. Ακριβώς αυτός ο στενός προσδιορισμός των πραγματικών αναγκών τους, τους καθιστούσε ικανούς να μην μπλέκονται στον ατέρμονο μαραθώνιο για το κυνήγι των πρόσκαιρων απολαύσεων, αλλά να επικεντρώνονται στην ανάπτυξη της κοσμοθεωρίας τους. Προς θεού, λέμε τώρα, κανείς τους βέβαια δεν υπήρξε ανέραστος. Γιατί, η εκτίμηση του αντίθετου φύλου όπως πραγματικά είναι, αποτελούσε προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του είναι τους.
Πέραν τούτων, το πλέον κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν το ΣΑΡΑΚΙ που τους έτρωγε. Κανείς τους δεν ικανοποιήθηκε στη ζωή του από όσα κατάφερνε. Κανείς τους δε συμβιβάστηκε με όσα έλεγαν οι άλλοι πως θα έπρεπε να περιμένει. Κανείς τους δεν ετεροπροσδιορίστηκε για να καταλήξει απλά να παπαγαλίζει αποψούλες.
Αυτό το σαράκι, τους έκανε να ξενυχτάνε τα βράδια. Τους έκανε να χώνονται μέσα στα βιβλία. Τους έκανε να ταξιδεύουν. Τους έκανε να επαναστατούν. Τους έκανε να κρίνουν και να κατακρίνουν. Τους έκανε να μεγαλουργούν.
Εσύ που μπορεί να διαβάσεις αυτό το κειμενάκι, πες μου: Έχεις ακούσει ποτέ το ροκάνισμα αυτού του ζωυφίου στην ψυχή σου;
Τσάγια!!!
Αν κάποιος αναζητήσει την πηγή έμπνευσης για τη ζωή και το διάβα του στις παλαιότερες ή νεότερες σελίδες των έργων φιλοσόφων αυτού του κόσμου και μελετήσει έστω ελάχιστα τη ζωή τους, τότε θα μπορέσει να διακρίνει δύο κοινά στοιχεία-χαρακτηριστικά σε όλους τους. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία σε ποιά σχολή ανήκε ο καθένας. Δεν παίζει κανένα ρόλο η τοποθεσία, ούτε ο χρόνος στον οποίο έζησαν. Όποιο όνομα και να τοποθετήσουμε στη θέση του πρωταγωνιστή στο φιλοσοφικό μας φιλμάκι, είναι σίγουρο ότι σχεδόν πάντοτε θα διακρίνεται, πρώτον από οικονομική-υλική άνεση και ευμάρεια και συνάμα, αντιθέτως, από εγκράτεια.
Είναι λογικό ή παράλογο αυτό το αντιφατικό δίπολο;
Για εμένα είναι απόλυτα λογικό και εξηγήσιμο. Το πρώτο στοιχείο, της άνεσης, ήταν απαραίτητο και θα εξακολουθήσει να είναι στους αιώνες των αιώνων και για όσο θα επιβιώνει το ανθρώπινο είδος, προκειμένου ο νους και το πνεύμα τους να είναι ελεύθερα. Να μην εγκλωβίζονται στην καθημερινή ρουτίνα. Να μη μένουν στο μόχθο και τον αγώνα για επιβίωση. Να μπορούν να μεγαλουργούν.
Στην αντίπερα όχθη, το στοιχείο της εγκράτειας, της ολιγάρκειας, αν και δύσκολο να το συνδυάσουμε σήμερα με το πρώτο, ήταν, είναι και θα εξακολουθήσει να αποτελεί ακόμη πιο απαραίτητο χαρακτηριστικό για την υπέρβασή τους. Ακριβώς αυτός ο στενός προσδιορισμός των πραγματικών αναγκών τους, τους καθιστούσε ικανούς να μην μπλέκονται στον ατέρμονο μαραθώνιο για το κυνήγι των πρόσκαιρων απολαύσεων, αλλά να επικεντρώνονται στην ανάπτυξη της κοσμοθεωρίας τους. Προς θεού, λέμε τώρα, κανείς τους βέβαια δεν υπήρξε ανέραστος. Γιατί, η εκτίμηση του αντίθετου φύλου όπως πραγματικά είναι, αποτελούσε προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του είναι τους.
Πέραν τούτων, το πλέον κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν το ΣΑΡΑΚΙ που τους έτρωγε. Κανείς τους δεν ικανοποιήθηκε στη ζωή του από όσα κατάφερνε. Κανείς τους δε συμβιβάστηκε με όσα έλεγαν οι άλλοι πως θα έπρεπε να περιμένει. Κανείς τους δεν ετεροπροσδιορίστηκε για να καταλήξει απλά να παπαγαλίζει αποψούλες.
Αυτό το σαράκι, τους έκανε να ξενυχτάνε τα βράδια. Τους έκανε να χώνονται μέσα στα βιβλία. Τους έκανε να ταξιδεύουν. Τους έκανε να επαναστατούν. Τους έκανε να κρίνουν και να κατακρίνουν. Τους έκανε να μεγαλουργούν.
Εσύ που μπορεί να διαβάσεις αυτό το κειμενάκι, πες μου: Έχεις ακούσει ποτέ το ροκάνισμα αυτού του ζωυφίου στην ψυχή σου;
Τσάγια!!!
Η αμφισβήτηση οδήγησε στην ανάπτυξη του πολιτισμού.
Μου φαίνεται ότι έχουμε παραιτηθεί από την ικανότητα αυτή.
tiktos
16/5/11, 8:52 μ.μ.tiktos...Αδερφέ, δυστυχώς δεν ήταν η αμφισβήτηση αυτή καθαυτή η κινητήριος δύναμη. Αν ήταν έτσι, τότε ακόμη και σήμερα θα είμαστε ντούροι και ακμαίοι. Από αμφισβήτηση ο Ελληνάρας άλλο τίποτε!!!
Θεόφραστος
17/5/11, 6:23 μ.μ.Ζούμε σε μια κοινωνία αναξιοκρατίας, σε μια κοινωνία που στερεί την δυνατότητα της δημιουργίας, της μελέτης της έρευνας, του πειραματισμού και της απόδειξης.
Σε μια κοινωνία που αυτοί που επικρατούν, είναι όσοι εντεταλμένα, ουσιαστικά προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην άρχουσα τάξη, γιατί είναι αυτή που τους προωθεί προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της.
Όσοι έχουν αυτό το σαράκι και πίστεψέ με, γνώρισα και γνωρίζω αρκετούς αλλά είμαι και σίγουρη ότι και συ γνώρισες και γνωρίζεις άτομα που ανήκουν σε αυτήν την συνομοταξία, το σαράκι που κουβαλούν, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να τους τρώει τα σωθικά.
Πολύ σωστά βάζεις πρώτη την προϋπόθεση της οικονομικής αυτάρκειας, αλλά δυστυχώς σήμερα ούτε αυτό μπορεί να ισχύσει γιατί ακριβώς ζούμε σε μια ταξική κοινωνία.
Πρόσβαση στις τέχνες, στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στον πολιτισμό, έχουν εκείνοι που έχουν την οικονομική άνεση και άρα ανήκουν στην αστική τάξη και τα συμφέροντά της υπηρετούν ή κάτω από την οικονομική πίεση εξαγοράζονται και θέτουν τις υπηρεσίες τους στην διάθεση του κεφαλαίου.
Να είσαι καλά
blackbedlam
20/5/11, 10:45 μ.μ.blackbedlam...Οι κοινωνίες πάντα είχαν ταξικό χαρακτήρα. Πρέπει να πάμε πολύ πίσω για να βρούμε αταξική κοινωνία, σε πολύ πρωτόγονο επίπεδο. Αυτό ακριβώς ήθελα να πω με το κριτήριο που έβαλα...άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ΠΟΤΕ φτωχός, εργάτης κ.λπ. δεν ανέπτυξε τέτοιου επιπέδου γνώση και ιδέα!!! Όμως, δεν γίνεται να παραβλέπουμε ότι σε παλιότερες εποχές οι φιλόσοφοι έλεγαν ό, τι ΓΟΥΣΤΑΡΑΝ γιατί απλά το θεωρούσαν αληθές και σωστό και όχι γιατί τους το υπαγόρευαν!!!
Τέλος, αν το καλοσκεφτείς, δε νομίζω να είναι τόσοι πολλοί οι σαρακόπληκτοι. Αν βέβαια πράγματι γνωρίζεις αρκετούς, να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό!!!
Νά σαι καλά!!!
Θεόφραστος
21/5/11, 12:45 μ.μ.