Μέσα ή Έξω απ' το μαντρί;

"Είναι στιγμές...", όπως λέει ο αοιδός, που πραγματικά αναρωτιέμαι, ως πότε θα επιδεικνύεται τέτοια αντοχή;! Ως πότε θα διατηρείται τέτοια ψυχραιμία;! Ως πότε θα εμφανίζονται Έλληνες, εμού συμπεριλαμβανομένου, να διαθέτουν υπομονή όμοια του Ελέφαντα;! Καλό θα ήταν κάποια στιγμή να στείλουμε ένα δείγμα γενετικού υλικού σε κάποιο ινστιτούτο, διότι δεν μπορεί, όλο και κάποιο μυστικό κρύβουμε σαν έθνος, το οποίο μας κάνει να μοιάζουμε με μουλαρωμένα γαϊδούρια!

Είναι λύση βέβαια να γίνουμε Αργεντινή και να δημιουργήσουμε χάος;

Μήπως η συνειδητή αποχή από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας, η οποία γιγαντώνεται συνεχώς, αποτελεί τη διέξοδο;

Κατά τη γνώμη μου, στην πρώτη περίπτωση απλά θα ανοίξει η βαλβίδα της υπερχείλισης και θα εκτονωθεί η φουσκοθαλασσιά. Επίσης, η δεύτερη περίπτωση, μπορεί να προφυλάσσει πολύ κόσμο ψυχικά ώστε να μη γεμίζουν τα ψυχιατρεία, αλλά δεν ανοίγει μια διέξοδο.

Πρώτη φορά ίσως, τα τελευταία 30 χρόνια, συζητείται τόσο έντονα ο ρόλος της ΕΕ και της ΟΝΕ στην υποτιθέμενη ευημερία των λαών. Πρώτη φορά, οι Έλληνες καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα τραστ, για ένα κονκλάβιο, για συνεταιράκια. Σκοπός τους είναι η διαιώνιση της εξουσίας τους και όχι η καλοπέραση των λαών τους.

Αναπόφευκτα ξεκινά εντονότερα η κουβέντα της "διχάλας". Στη μία οδό, η λογική, κατά την οποία "παλεύεις" από τα μέσα να αλλάξεις την Ευρώπη και να την κάνεις "Συνεταιρισμό των Λαών", μέσω των συσχετισμών και της διαπραγμάτευσης. Στην άλλη οδό, η λογική, όπου η διέξοδος δεν μπορεί να είναι άλλη από την απεμπλοκή από την ΕΕ, την ΟΝΕ.

Προσωπικά, έχω καθαρή άποψη και απάντηση επιλογής στο σταυροδρόμι, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εξετάσω την επιχειρηματολογία στήριξης της μιας ή της άλλης οδού.

Πρώτο και κύριο επιχείρημα όλων όσων δε θέλουν την απαγκίστρωση της χώρας από την ΕΕ αποτελεί το οικονομικό σκέλος. Τα περιβόητα κονδύλια, τα Ντελόρ, τα ΕΣΠΑ και οι επιδοτήσεις. Παραλείποντας οποιαδήποτε αναφορά στην προέλευση, από ποιούς τα παίρνουν για να τα δώσουν δηλαδή, των πακέτων προσωπικά με ενδιαφέρει η κατεύθυνση, και εξηγούμαι. Η χώρα μας αποτελεί, εν δυνάμει, χώρα Παραγωγικότατη! Όλα τα "ευρωπαϊκά" φράγκα λοιπόν, που έπεσαν στον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, στο μεγαλύτερο μέρος τους πήγαν σε συγκεκριμένα χέρια και σε λίγες τσέπες, όμως κυριότερα κατεύθυναν τη "φυσιογνωμία" της Ελλάδας προς ένα Κράτος-Υπηρεσία! Έτσι, οι παραγωγικοί τομείς σχεδόν αφανίστηκαν. Τι να τα κάνεις τα λεφτά όταν μετατρέπεσαι σε ζόμπι; Δεύτερο επιχείρημα η αναμενόμενη "απομόνωση" της χώρας. Δε θα το αναλύσω, απλά θα ρωτήσω. Αυτή τη στιγμή δηλαδή, μας έχουν αγκαλιάσει με στοργή, φροντίδα και προδέρμ;

Τρίτο επιχείρημα, ότι θα μείνουμε απροστάτευτοι απέναντι στους προαιώνιους εχθρούς. Δε νομίζω ότι τέτοιου είδους λυκοσυμμαχίες σου δίνουν το δικαίωμα να νομίζεις ότι έχεις σταθερούς και τίμιους συμμάχους. Επιπλέον, υπάρχει καμιά αυταπάτη ότι μας προστατεύει κανείς αυτή τη στιγμή; Θα ρίχναμε τόσα τσουβάλια λεφτά στους εξοπλισμούς αν γινόταν κάτι τέτοιο;

Στην αντίπερα όχθη, προβάλλεται η "απαγκίστρωση" ως η ριζική διέξοδος. Δρόμος Δύσκολος, ταυτόχρονα όμως Καθαρός, χωρίς να αφήνει αυταπάτες! Κινητήριος μοχλός, οι εθνικές δυνάμεις! Πορεία με πολλές συγκρούσεις και αναπόφευκτες μάχες που πρέπει να δοθούν! Ακολουθώντας αυτή την προοπτική, υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας εθνικού σχεδίου κάλυψης των εθνικών αναγκών. Τώρα, αν αυτή η Εθνική Πολιτική θα είναι ταυτόχρονα Λαϊκή Πολιτική είναι θέμα κοινωνικοπολιτικά Συστημικό.

Σε κάθε περίπτωση, η κουβέντα που ανοίγει είναι Ουσιαστική!

Τσάγια!!!