Και καλούς απογόνους...

Είτε είσαι μικρός, δηλαδή το παιδί κάποιου, είτε μεγάλος, οπότε πιθανόν να έχεις δικά σου παιδιά δεν μπορεί να μην έχεις πάρει μέρος στη σχετική συζήτηση μεταξύ των εκπροσώπων των γενιών για την οικογένεια, το γάμο, τα παιδιά και τα ρέστα.

Αυτό που ονομάζουμε χάσμα γενεών, για μένα δεν υφίσταται, αφού θεωρώ ότι η συνεννόηση και η κατανόηση είναι ατομικό και όχι συλλογικό χαρακτηριστικό, αλλά σίγουρα μπορεί ο οποιοσδήποτε επιθυμεί να εξετάσει λίγο πιο ψυχρά και αποστασιοποιημένα τα πράγματα να εντοπίσει σημαντικές διαφορές στη ζωή από γενιά σε γενιά.

Το θέμα που θα κουβεντιάσουμε απόψε, που δεν είναι άλλο από τη διαιώνιση του είδους μας (λέμε τώρα) κατέβηκε στην κούτρα μου εξ' αφορμής της Σουλτάνας. Ξεκίνησε λοιπόν η γνωστή κουβέντα περί οικογένειας, παιδιών, γονιών, παππούδων, εγγονιών. Το αναπάντητο ερώτημα σε κάθε περίπτωση παραμένει: "Στη δεδομένη περίοδο, πρέπει να κάνεις παιδιά?" Μην παρασύρεστε και δώσετε καταφατική απάντηση τόσο αβίαστα. Σκεφτείτε το λίγο...

Η προηγούμενη γενιά, που τώρα πενηνταρίζει και έχει μεγαλώσει τα παιδιά της διέθετε ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά. Πήγαινε σε καλύτερα σχολεία και σχολές, είχε διπλώματα με αξία, έβρισκε δουλειά ευκολότερα, οπότε έφευγε από το σπίτι νωρίτερα, στεκότανε στα πόδια της ευκολότερα, είχε τα προς το ζειν, μπορούσε να μπει στη διαδικασία δημιουργίας οικογένειας γρηγορότερα και με ευνοϊκές συνθήκες. Αντίθετα, η σημερινή γενιά των τριαντάρηδων, πήγε στα πολύπαθα σχολεία μετά το '80, είδε τα πτυχία της να γίνονται κουρελόχαρτα, ίσως να μη βρήκε ακόμη δουλειά και να μην έφυγε από το σπίτι των γονιών. Ακόμη και να τη σκέφτεται την ανοικοδόμηση οικογένειας (γιατί για οικοδομή μιλάμε και θέλει μπράτσα), τι γίνεται παρακάτω? Ποιό είναι το επόμενο βήμα? Ποιά είναι η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα?

Μήπως είναι λάθος η ερώτηση? Μήπως δε θα έπρεπε να ρωτάω αν "πρέπει", αλλά αν "μπορείς" να κάνεις παιδιά?

Η Σουλτάνα πάντως είναι σε θέση να απαντήσει.

Τσάγια!!!