"Θέλω μια δουλειά για να απασχολείται το κεφάλι μου..."
"Θέλω μια δουλειά για να μη σκέφτομαι την κατάντια της ζωής μου..."
"Δε με νοιάζουν τα λεφτά...απλά θέλω μια δουλειά για να μην τρελαθώ..."
Αυτές οι τρεις χαρακτηριστικές φράσεις αποτελούν ένα μέρος ενός μηνύματος από κάποιον άνεργο 50χρονο σε μια τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, το οποίο κυκλοφορεί στο YOUTUBE και αναπαράχθηκε σε γνωστή σατυρική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης.
Δεν ξέρω τι είναι τραγικότερο...το γεγονός ότι δε μας ενδιαφέρει η "ποιότητα" της ζωής που κάνουμε ή ότι απλά δεν έχουμε ζωή?
Όλοι μιλάμε για τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, αλλά έχω την εντύπωση ότι αντιμετωπίζουμε την όλη κατάσταση σαν κάτι γενικό και ξένο. Μέχρι τη στιγμή που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας την απελπισία κάποιου άλλου ή όταν αυτά που περιγράφουμε συμβαίνουν στη δική μας ζωή.
Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι πραγματικά ενδέχεται να αποτελούν τα μόνα επαγγέλματα που ανθίζουν στις μέρες μας. Το ερώτημα εν προκειμένω είναι εάν μπορεί οποιοσδήποτε να αποφύγει το σαλτάρισμα. Μόνο εάν δοθεί σε συλλογικό επίπεδο μια διέξοδος προοπτικής. Και αμέσως γεννάται το δεύτερο ερώτημα: "Ποιός θα την προσφέρει, με ποιόν τρόπο θα την κάνει αντιληπτή στον κόσμο και για ποιά διέξοδο μιλάμε"?
Ας το συζητήσουμε λοιπόν...
Τσάγια!!!
"Θέλω μια δουλειά για να μη σκέφτομαι την κατάντια της ζωής μου..."
"Δε με νοιάζουν τα λεφτά...απλά θέλω μια δουλειά για να μην τρελαθώ..."
Αυτές οι τρεις χαρακτηριστικές φράσεις αποτελούν ένα μέρος ενός μηνύματος από κάποιον άνεργο 50χρονο σε μια τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, το οποίο κυκλοφορεί στο YOUTUBE και αναπαράχθηκε σε γνωστή σατυρική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης.
Δεν ξέρω τι είναι τραγικότερο...το γεγονός ότι δε μας ενδιαφέρει η "ποιότητα" της ζωής που κάνουμε ή ότι απλά δεν έχουμε ζωή?
Όλοι μιλάμε για τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, αλλά έχω την εντύπωση ότι αντιμετωπίζουμε την όλη κατάσταση σαν κάτι γενικό και ξένο. Μέχρι τη στιγμή που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας την απελπισία κάποιου άλλου ή όταν αυτά που περιγράφουμε συμβαίνουν στη δική μας ζωή.
Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι πραγματικά ενδέχεται να αποτελούν τα μόνα επαγγέλματα που ανθίζουν στις μέρες μας. Το ερώτημα εν προκειμένω είναι εάν μπορεί οποιοσδήποτε να αποφύγει το σαλτάρισμα. Μόνο εάν δοθεί σε συλλογικό επίπεδο μια διέξοδος προοπτικής. Και αμέσως γεννάται το δεύτερο ερώτημα: "Ποιός θα την προσφέρει, με ποιόν τρόπο θα την κάνει αντιληπτή στον κόσμο και για ποιά διέξοδο μιλάμε"?
Ας το συζητήσουμε λοιπόν...
Τσάγια!!!
BLACK JACK
Καλώς σε βρίσκω Μπλακ Τζακ.Είμαστε και συνώνυμοι κατά το ήμισυ.Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις φίλε μου, μεγάλη κουβέντα και με απαιτήσεις για ειλικρινή διάλογο.Γιατί βάζω το ζήτημα της ειλικρίνειας.Γιατί σε τούτες τις δύσκολες ώρες εκείνο που απαιτείται είναι η οργανωμένη πάλη.
Το ερώτημά σου όμως, που όπως λες προκύπτει από την διαπίστωση και την δική σου [..]Μόνο εάν δοθεί σε συλλογικό επίπεδο μια διέξοδος προοπτικής.[..] ίδιο με την δική μου και ελπίζω αρκετών άλλων για οργανωμένη πάλη, έρχεται να δυσκολέψει τα πράγματα.
[..] "Ποιος θα την προσφέρει, με ποιόν τρόπο θα την κάνει αντιληπτή στον κόσμο και για ποια διέξοδο μιλάμε"?[..]
Καταλαβαίνεις ελπίζω τι ζητήματα εγείρει ένα τέτοιο ερώτημα.Την κοσμοθεωρία που ενστερνίζεται η όποια οργάνωση,την εφαρμογή της,την δυνατότητα να την προσαρμόζει στις σημερινές ανάγκες,την ακολουθία λόγων και πράξεων,τις επιλογές,την πρόθεση,το αποτέλεσμα,..........
Όλα αυτά και άλλα πολλά, που και βέβαια πρέπει να συζητηθούν, αλλά αν αυτό προκύψει τούτη εδώ την ώρα, την κάτσαμε την βάρκα.
Από την μια αυτό,αλλά και από την άλλη, αν εκτιμάμε ότι οι προϋποθέσεις και οι κανόνες που διέπουν την λειτουργία ενός πολιτικού σχηματισμού και δεν εννοώ τους τυπικούς κανόνες που καθορίζονται μέσα από τις διατυπωμένες αρχές του, ούτε το καταστατικό του φορέα.αλλά τους κανόνες που κυριάρχησαν κατά την διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του ή και της ποιο βραχύχρονης του πορείας, ανάλογα για ποιον φορέα μιλάμε. (όχι που θα σου τα πω όλα από την πρώτη φορά)χαχαχαχ.
Αν λοιπόν αυτοί οι κανόνες δεν τηρούνται,αν παραβιάζονται,αν εκ του αποτελέσματος επιδιώξουμε να βγάλουμε συμπεράσματα και καταλήξουμε στο ότι για στραβός είν΄ο γιαλός για στραβά αρμενίζουμε, τότε προκειμένου να μην ακολουθηθεί μια πορεία προδιαγεγραμμένης αποτυχίας,(τραγωδίας), οφείλουμε ναι, να τα κουβεντιάσουμε.Εγώ λοιπόν βρίσκομαι σε αυτήν την σχιζοφρενική κατάσταση, που δεν ξέρω αν πρέπει να μπει στο τραπέζι το ζήτημα για συζήτηση όπως ακριβώς το διατυπώνεις ή και αλλιώς ή μήπως προέχει και προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη συσπείρωσης και οργανωμένης μαζικής αποφασιστικής πάλης.Θα πεις και το ένα αποκλείει το άλλο; τι να σου πω.Εγώ από την πλευρά μου λαλαλα την σχιζοφρένεια μου, ακολουθώ την πορεία του όλοι μαζί(όταν λέω όλοι μαζί δεν εννοώ κανένα ανίερες συμμαχίες) παλεύουμε να αντιμετωπίσουμε την λαίλαπα και ταυτόχρονα με διακριτικότητα,άλλοτε λιγότερη άλλοτε περισσότερη, επιδιώκω να συμβάλω με κριτική ματιά, με άποψη και επιχειρήματα και στην βελτίωση των όποιων προβλημάτων για την προσέγγιση του επιδιωκόμενου.Τι ρωτάς αν πετυχαίνω τίποτα; Τι να σου πω όλοι μαζί, αυτό λέω και θα δείξει.
blackbedlam
24/11/10, 5:22 μ.μ.Καλώς όρισες στην παρέα μας Black Bedlam...
Προφανώς είναι μεγάλη κουβέντα και βεβαιότατα πρέπει να γίνει, ειδικά σε ένα τέτοιο μέσο.
Είναι γεγονός ότι τη διέξοδο θα την αναζητήσει ο καθένας όταν η ΑΝΑΓΚΗ του το επιβάλλει...και καθώς θα την παλεύει το μονοπάτι της θα χτίζεται συνεχώς.
Πρέπει όμως και από τα πριν να μελετάς προϋποθέσεις, χαρακτηριστικά, τρόπους προς αυτή την κατεύθυνση.
Δε με ενδιαφέρει αν το "φως στο τούνελ" ονομάζεται Βαγγέλης, ούτε αν ο "πρωτοπόρος" λέγεται Νικολούλη. Με νοιάζει όμως να υπάρχουν όσο περισσότεροι αποφασισμένοι γίνεται. Έτσι ώστε, να γίνει το άλμα όσο το δυνατό νωρίτερα.
Άλλωστε, ποτέ δεν υπήρξε "χαμένη" επανάσταση...δεν μπορεί σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο να κριθεί εκ του αποτελέσματος.
Θεόφραστος
24/11/10, 6:35 μ.μ.