Ο καταδικασμένος Σωκράτης

Δεν μπορώ να κρύψω ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία στον παλιόφιλο το Σωκράτη, με τη σοφία του, τα φρύδια του προσώπου του που ήταν πυκνά και εκείνα του παντελονιού του (αν και δε θα μπορούσε να φοράει εκείνη την εποχή) που ήταν βαριά. Με την ασχημομουτσουνάρα του και την ικανότητά του να τους γράφει όλους στα ΒΑΡΙΑ του και μάλιστα χωρίς μελάνι, γιατί σιγά να μην καθόταν να δώσει σημασία στον κάθε γκασμά. Με την ακλόνητη πίστη στις δυνάμεις του, τη σταθερότητα και την εμμονή του στη στέρεη και λογική αντιμετώπιση των πραγμάτων, τη δική του ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ που δε μοιάζει με καμία. Με την άρνησή του να σκύψει το κεφάλι, να ξεβρακωθεί και να στήσει σβέρκο στον οποιοδήποτε κατείχε αξιώματα και χρήμα και νόμιζε ότι έτσι θα κρύψει και θα καμουφλάρει τη ΒΛΑΚΕΙΑ και την ΑΜΑΘΕΙΑ του. Με την ΑΠΟΛΟΓΙΑ του, που δε μοιάζει με καμία, γιατί εκείνος δε δικαζόταν αλλά ΤΟΥΣ δίκαζε.

Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, πόσο μοιάζουν οι μάγκες αυτού του κόσμου...λες και ο Μπελογιάννης, χιλιάδες χρόνια, αργότερα ήρθε στη ζωή για να μας θυμίσει κάτι από Σωκράτη!

Την πρώτη φορά λοιπόν που συνάντησα ένα ιδιαιτέρως αγαπημένο μου πρόσωπο (και δεν έχω και πολλά), στην πρώτη κουβέντα μας ουσιαστικά, λες και ήταν μιλημένο από τα πριν, η συζήτηση στράφηκε στο Σωκράτη και το κοινό ενδιαφέρον μας, την κοινή συμπάθειά μας.

Το συμπέρασμα που εύκολα διεξάγω, κάθε φορά που σωκρατοφιλοσοφώ, δεν είναι άλλο από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο ΤΥΠΟΣ πρέπει να είναι ίσως ο μεγαλύτερος ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ που γέννησε αυτός ο ντουνιάς σε μια εποχή και από μια θέση που δεν ήταν καν αναγκαίο.

Ο τρόπος που έπαιρνε στο κατόπι όλων των ειδών τους ψευτοσοφούς και τους αμπελοφιλόσοφους της σειράς ρωτώντας και ξαναρωτώντας, βαδίζοντας σε ένα καλά οργανωμένο διαλεκτικό μονοπάτι, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ, αλλά για να τους ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι όλοι τους δεν έμαθαν τίποτα τόσο χρόνια που ζούσαν, ήταν αξιοθαύμαστος. Αυτός ο τρόπος, τον έκανε τόσο μισητό στους ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ άντρες (τρομάρα τους) της γενιάς του και ΑΥΤΟΣ ο τρόπος τον οδήγησε σε μια καταδίκη και σε ένα θάνατο, που συγκαταλέγονται σίγουρα στις μεγαλύτερες ΑΔΙΚΙΕΣ της παγκόσμιας ιστορίας. Αν και πάντοτε το ΔΙΚΑΙΟ κρίνεται από το ΣΥΜΦΕΡΟΝ του ισχυρού!

Η επαναστατική φιγούρα λοιπόν του Σωκράτη μπορεί να είναι διαφορετική από εκείνη των ηρωικών μορφών κάθε εποχής, αλλά δεν παύει να είναι εξίσου εντυπωσιακή. Διότι, τον επαναστάτη δεν τον κάνει τόσο, λόγου χάρη η άρση των όπλων και οι πολεμικές μάχες, αλλά η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ σε κάθε ενέργειά του, σε κάθε ανάσα του, έστω κι αν γνωρίζει ότι αυτή ακριβώς η στάση του θα είναι και η ΚΑΤΑΔΙΚΗ του! Ο επαναστάτης και των λογιών λογιών ΔΑΙΜΟΝΙΑ, όχι μόνο συνυπάρχουν επειδή ο περίγυρος είναι τόσο φοβισμένος ώστε να τον δαιμονοποιεί προσπαθώντας να ξορκίσει ό, τι δεν κατανοεί, αλλά συμβιώνουν αρμονικά ώστε να δύναται να ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ "ό, τι κινείται".

Μην ξεχνάτε...πολλοί επαναστάτησαν από φόβο, όμως πολλοί λίγοι πέθαναν άφοβα!

Τσάγια!!!