Καλή αντάμωση Ζοτς

Κατ' επανάληψη, έχω σκεφτεί να συντάξω ένα τέτοιο άρθρο, αλλά δε μου δινόταν η κατάλληλη αφορμή. Είναι γεγονός ότι η οικογένεια, το κόμμα και η ομάδα για μας τους Ελληνάρες αποτελούν συστατικά στοιχεία ενός ισχυρού τριπτύχου, το οποίο δε σπάει πολύ εύκολα. Η Ομαδάρα είναι Ιδέα και για "χάρη της" γίνονται μακελειά, που όμοιά τους ακόμη και στην παρούσα κοινωνική συγκυρία σπάνια παρακολουθούμε. Έχει ενδιαφέρον λοιπόν, να εξετάσουμε τη θέση των προσώπων μέσα σε αυτή τη λατρεία για την ομάδα. Προκειμένου να επιτύχω το σκοπό μου, την κατάδειξη των διαφορετικών σκοπιών δηλαδή, θα χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα "αντιπαράθεσης" τις συμπεριφορές των οπαδών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού αντίστοιχα!

Αρχικά, επειδή κυριότερα τα παλιότερα χρόνια γίνονταν συζητήσεις περί ταξικού χαρακτήρα διαφορών, οι οποίες πράγματι υπήρχαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ανάμεσα στους φίλους των δύο ομάδων, οφείλω να γράψω ότι έπειτα από τον τυφώνα ΠΑΣΟΚ που έπληξε 40 χρόνια την Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη, οι κάτοικοι του Λιμανιού έγιναν όσο μικροαστοί ήταν εκείνοι του Κέντρου και οι κάτοικοι του Κέντρου όσο φτωχομπινέδες ήταν εκείνοι του Λιμανιού!

Από εκεί και πέρα, και των δυο ομάδων οι φίλαθλοι διαχρονικά τοποθετούν την Ομάδα Πάνω από τα Πρόσωπα!

Και όμως υπάρχουν διαφορές σημαντικές, έστω κι αν η λογική είναι η ίδια. Ας ξεκινήσουμε από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Καταρχάς, είναι εκείνοι οι Οργανωμένοι Οπαδοί της Θ.7 που εφάρμοσαν για πρώτη φορά την προστασία της Επένδυσης του Προέδρου, λες και τα φράγκα ήταν από τις τσέπες τους, εμπράκτως. Πως; Με το στήσιμο ενδογηπεδικών σκηνικών, σε κρίσιμους αγώνες, τραμπουκισμού των αντιπάλων αθλητών, αλλά ακόμη και με μπλόκα σε δρόμους όταν προέκυπταν τιμωρίες κ.λπ. Προσέξτε, δε μιλάω για ενδοοπαδικές διενέξεις αλλά για προπηλακισμούς παικτών. Έπειτα, η λογική της Νίκης Πάνω από Όλα και με Κάθε Μέσο, όπως εκφράστηκε και από το Δόγμα "ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε (έτσι... λαϊκά) και όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούν" είναι επίσης δεδομένη! Δοξάστηκαν και αποθεώθηκαν τύποι από το λαό του Θρύλου, όπως ο Νικοπολίδης, ο Κωνσταντίνου, ο Σπανούλης, ο Μπάγεβιτς, οι οποίοι με κινητήριο μοχλό τα Μπικικίνια, αλλά κυριότερα την αθέτηση υποσχέσεων, εντάχθηκαν στις ομάδες του. Ακόμη και κος κος Ιωαννίδης, ο οποίος το 1995 προκρινόταν με την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού στο F.4 της Ευρώπης, αφού είχαν πιει τα δηλητηριασμένα νεράκια οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ και πέφτανε σαν τα κοτόπουλα, έγινε σύνθημα στα χείλη του. Εντέλει, ακόμη και αυτά τα τιποτένια μηνύματα αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας που εκφράζονται στα γήπεδα στις μέρες μας, λείπουν από το Καραϊσκάκη, εκτός κι αν πρόκειται για αντικυβερνητικά μπινελίκια για χάρη της Επένδυσης. Τι να κάνουμε, ο Αντρίκος και ο Σημίτης άφησαν πίσω τους βαριά κληρονομιά!

Από την άλλη μπάντα οι "Κολωνακιώτες" φίλοι του Παναθηναϊκού! Καλά παιδιά δεν τα λες και σίγουρα έχουν πρωταγωνιστήσει σε πολλά ακραία σκηνικά βίας εντός κι εκτός γηπέδων, ποτέ όμως εναντίον αθλητών. Δε χρειάζεται νομίζω να αναφέρω, ποιά ήταν η αντιμετώπιση των Οργανωμένων Οπαδών της Θ.13 όταν οι διοικήσεις των ομάδων ενέταξαν στο δυναμικό τους παίκτες, όπως παλιότερα ο Μητρόπουλος ή πιο πρόσφατα ο Παπανικολάου. Όποιος ανατρέξει στις αντίστοιχες χρονιές θα καταλάβει τη διαφορά. Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ανήκει στις μετρημένες περιπτώσεις των Προσώπων, τα οποία ίσως να τοποθετούνται σε μια θέση Ξεχωριστή σε σχέση με την Ομάδα και όχι κάτω από αυτή! Οι περίπου 30 τίτλοι σε 13 χρόνια και η στάση του Ζέλικο σε κάθε στιγμή της μπασκετικής πορείας του Τριφυλλιού μπορούν να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο, το οποίο σπάνια συμβαίνει στα αθλητικά δρώμενα στης χώρας! Καλή συνέχεια λοιπόν στο Φίλο μας και ας ευχηθούμε μια μέρα να τον υποδεχτούμε ξανά στις Τάξεις της Ομάδας! Σε παλιότερο άρθρο, είχα γράψει για την έκφραση της κοινωνικής αγανάκτησης μέσα στα γήπεδα, με το ΟΑΚΑ να πρωταγωνιστεί.

Η λογική θα έπρεπε να διαμορφώνει μια αντίστροφη κατάσταση, αλλά κοίτα πως τα φέρνει η ζωή και το ΠΑΣΟΚ!

Η Ομαδάρα πάνω από όλα λέμε!

Τσάγια!!!