Μπουζούκι γλέντι του ντουνιά

Πολλοί παίκτες του οργάνου έχουν δουλειά σήμερα, διότι κάποιοι λίγοι, μάστορες της μπουζουκοπαικτικής, προσπάθησαν και κατάφεραν εντέλει να εισάγουν τα τέλια του στα σαλόνια! Μπορεί λοιπόν, εμείς οι μπουζουκτσήδες να έχουμε δουλειά και χάρη σε αυτούς, αλλά δεν μπορεί να μου βγάλει κανείς από το μυαλό ότι η ΣΑΛΟΝΟΕΙΣΑΓΩΓΗ ήταν τελικά μεγάλο έγκλημα.

Ποιός βέβαια μπορεί να κατηγορήσει για παράδειγμα τον Μανώλη Χιώτη ή τον Γιώργο Ζαμπέτα, κάθε πενιά των οποίων στις μέρες μας θα στοίχιζε έτσι απλά, κανά 20ευρο;

Αφού καταλάβαιναν πολύ καλά ότι τα λεφτά εκεί υπήρχαν. Αν ήθελαν να ζήσουν μια "καλή" ζωή, αυτές τις πόρτες έπρεπε να χτυπήσουν. Πού νά' ξεραν ότι ο ΛεΠα (όχι ο Πανταζής, ο Παπαδόπουλος) θα την οσμιζόταν τη δουλειά και θα δημιουργούσε ολόκληρο κύκλωμα λαϊκής-σαλονικής μουσικής;

Από τότε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, πέρασαν τα χρόνια και οι εποχές, και η λαϊκή μουσική παραπαίει. Οι λόγοι πολλοί και σημαντικοί, κάποιους εκ των οποίων έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο.

Έχω όμως την πεποίθηση ότι τα σαλόνια είναι εκείνα που επέδρασαν τόσο άσχημα πάνω της και όχι τα αλώνια. Άλλωστε, τα αλώνια είναι όλα απλά και κατανοητά. Ταπεινά, καταφρονεμένα, αλλά τίμια και ντόμπρα. Πώς να πάρεις τη μουσική που δικαιωματικά τους ανήκει και να την παρφουμάρεις για να ταιριάξει στους δερμάτινους καναπέδες, στα λούσα και στις κούρσες;

Κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε αυτό το καταστροφικό μονοπάτι. Και φτάσαμε στα σημερινά σκυλομπουζουκοδιασκεδαστήρια! Κάπως έτσι, σηκώνεται καμιά 20αριά φορές, στην ίδια βραδιά, κάθε φλώρος και κάθε κοκότα να χορέψουν ένα κράμα ζεϊμπέκικου, χιπ χοπ και RNB! Κάπως έτσι, μετά το πρώτο ποτηράκι κρασί, σηκώνονται όλες οι Πιπίτσες πάνω στα τραπέζια και κουνάνε τον κώλο τους. Δεν πα να παίζει ο ντιτζέις βαλς, αυτές εκεί, θα χτυπιούνται! Κάπως έτσι, ανάβουν οι κωλομεγλυφάτοι και οι γκλαμουράτοι τα πούρα τους, πρώτο τραπέζι πίστα, και πετάνε μαζί με τα γαρύφαλλα και τα πανέρια!

Κάπως έτσι, λοιπόν, φεύγουν σιγά σιγά από τη ζωή και οι τελευταίοι αηδοί και παίκτες των αλωνιών χωρίς να τους παίρνει κανείς είδηση. Τους βρίσκουν νεκρούς μετά από καμιά δεκαπενταριά μέρες, τους κάνουν και θέμα στα δελτία σισιτειδήσεων και πάπαλα.

Σα να πρέπει να εξοφληθούν γραμμάτια στη σαπίλα αυτής της κοινωνίας με το θάνατο και των τελευταίων αχτίδων.

Όσο υπάρχουν τρίχορδοι μπουζουκοπαίκτες όμως, πάντοτε θα ακούγονται ήχοι και κραυγές για να γλεντάει ο ΝΤΟΥΝΙΑΣ!

Τσάγια!!!