Γλέντι ζωής, μνήμης και παράδοσης

Από τότε που θυμάμαι να αρχίζω να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, τα καλά και τα στραβά μου, το χαρακτήρα και τις ιδιορρυθμίες μου, πάντοτε κυριαρχεί μέσα μου το αίσθημα του "ανικανοποίητου". Όχι όπως αντιλαμβανόμαστε τον όρο αυτό σήμερα, ωφελιμιστικά και υστερόβουλα δηλαδή. Δε νομίζω να έχω ευχηθεί ποτέ, ξέρω γω, να αποκτήσω πολλά φράγκα, αυτοκίνητα, κότερα και τα ρέστα. Οι υλικές μου επιθυμίες πάντοτε ήταν και είναι, τολμώ να πω, ιδιαίτερα ταπεινές, ίσως επειδή δε στερήθηκα τίποτε από όλα όσα απαιτούνται για να ζήσει ένας άνθρωπος αξιοπρεπώς. Ίσως πάλι, γιατί είχα την ευτυχία να μεγαλώσω με Ανθρώπους, οι οποίοι, αν μπορούσες να ακούσεις την Ψυχή τους και να αποτυπώσεις στο νου σου τα Βιώματά τους, έστω και αν δεν καταλάβαινες εκείνη τη στιγμή, ήταν σίγουρο ότι σε άλλαζαν και έβαζαν κάθε φορά ένα λιθαράκι για ένα ξεχωριστό μέλλον. Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθω ότι μέ' χουν πετάξει στο σήμερα τόσο πρόχειρα, που είναι λες και παρακολουθώ τον εαυτό μου να παίζει σε μια κακογραμμένη και κακοστημένη παράσταση.
Αν υπάρχει προηγούμενη και επόμενη ζωή, που πολύ θα το ήθελα αν και δεν το πιστεύω, τότε είμαι σίγουρος ότι κάποιο λάθος έγινε στην "επανεκκίνηση", που λέμε για τους υπολογιστές, και έμειναν πολλά κατάλοιπα από μια περασμένη εποχή. Σίγουρα θα αισθανόμουν πολύ πιο όμορφα σε μια περίοδο, όπου κάποιος ήξερε πως 1+1 κάνουν 2! Ούτε περίπου 2, ούτε 11, όπως σήμερα!
Μια εποχή, όπου τα πράγματα θα ήταν απλά. Πρόσεξε, Απλά όχι Απλοϊκά! Τα προβλήματα θα εξακολουθούσαν να είναι πολλά και δυσεπίλυτα, αλλά οι Άνθρωποι περισσότεροι, πιο ειλικρινείς και σταράτοι, πιο ντόμπροι, πιο κατανοητοί, πιο Απλοί!
Μια εποχή, όπου μπορούσες να αφήσεις τα Χνάρια σου βαθιά στο χώμα και να ξέρεις ότι ορισμένοι θα νοιαστούν να τα ακολουθήσουν και να σε θυμηθούν.
Νιώθω αυτό το Κενό, που δεν συμπληρώνεται, αλλά και δεν είναι το συνηθισμένο καταθλιπτικό συνήθειο του σήμερα. Ξέρω ότι θέλω και μπορώ να πετύχω ορισμένα πράγματα στη ζωή μου, τα οποία δυστυχώς δε θα μου επιτραπούν σε αυτή τη ζωή.
Όποτε λοιπόν ξεκινάω τα "ταξιδάκια" μου στο παρελθόν, όπως εγώ το εννοώ και το φαντάζομαι, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να είμαι Βρακοφορεμένος. Τώρα την επαγγελματική μου ιδιότητα, δεν έχω το χάρισμα να την εξακριβώσω...χαχαχαχαχα..., αλλά δεν αποκλείεται να ήμουν κανάς ψαράς ή κανάς βαρκάρης, με το μαχαιράκι μου μπηγμένο στο ζωνάρι, μια μαυροκέντητη μαντίλα στο κεφάλι και ένα ζευγάρι μπότες για γερή πατημασιά!
Κάθε Κυριακή, να μαζεύεται το χωριό στην Πλατεία, και να αράζει να ακούσει τους βιολάτορες και τους λαγουτάρηδες που παίζουν τους ζεϊμπέκικους, τους καρσιλαμάδες, τους συρτούς, τους απτάλικους. Να ξεσηκώνονται οι βρακάδες να χορέψουν και να πίνουν ρακή. Να ακούγονται φωνές και κρότοι από τα ποτήρια και γέλια και τραγούδια! Και να τα παραγγέλματα, και να τα πειράγματα, ακόμα και οι παρεξηγήσεις που στο επόμενο ποτήρι έχουν ξεχαστεί  και μετατραπεί σε χορό και γέλια!
Όταν συνέρχομαι και ξαναγυρίζω στο παρόν, λέω, πως θα γίνει να στήσω τουλάχιστον το γλέντι μια "άλλης εποχής" έστω και σε μια απλή αναπαράσταση;;;!!! Μια πλατεία, ένα θεατράκι μικρό, βρακάδες χορευτές μικροί-μεγάλοι, κρασιά και ρακή άφθονη, μουσικοί και παίκτες μερακλήδες να τραγουδούν.
Προς το παρόν απλά το φαντάζομαι...

Τσάγια!!!

4 σχόλια :: Γλέντι ζωής, μνήμης και παράδοσης

  1. Έχε υπομονή και θα τις υλοποιήσουμε παρέα τις επιθυμίες σου, τις φαντασίες σου και τα όνειρα αυτού του επιπέδου..

  2. Τι να πω και εγώ αδελφέ που έπρεπε να έρθω Ολλανδία για να κάνω αυτό το κοινό μας όνειρο πραγματικότητα!
    Μην απογοητεύεσαι γιατί, αν το θέλεις πολύ... :)

  3. Για να δούμε τι θα κάνουμε ρε Ματζοράκια...χαχαχαχαχαχαχα

  4. Ιπτάμενε μη μου λες τέτοια...πρέπει να ξενιτευτώ και του λόγου μου δλδ;;;!!! Άντε να δούμε τι θα καταφέρουμε!!!